17 lutego w wieku 81 lat zmarł w Warszawie Tadeusz Namiota, w latach sześćdziesiątych - dyrektor garwolińskiego PKS, a potem do 1975 - Naczelnik Miasta i uczestnik władz powiatu garwolińskiego.
Pochodził z Lubelszczyzny. Po ukończeniu studiów ekonomicznych podjął pracę w naszym PKS (1100 pracowników!). Pamiątką z lat jego kierownictwa został istniejący do dziś na miejscu targowiska przy moście głównym "nowy" dworzec PKS, ze zgrabnym pawilonem dworcowym zdobiącym niegdyś pocztówki z Garwolina (stary dworzec był w miejscu obecnych kamienic na Polskiej nr 1). Również i dzięki Niemu inwestycje zagraniczne wczesnych lat gierkowskich zaowocowały lokalizacją w 1974 roku w Garwolinie - ładnie wyeksponowanych przez Szwedów w zielonej przestrzeni - zakładów przemysłu odzieżowego Cora, z których gród nad Wilgą był znany przez 30 lat.
Pan Tadeusz Namiota, na tle większości ludzi nomenklatury tamtych lat, wyróżniał się inteligencją, zdolnościami organizatorskimi i sympatią dla ludzi.
Nasze rodziny poznały się poprzez sąsiedztwo i chłopięcą przyjaźń Jacka i Wojtka Namiotów i mnie w pierwszym białym bloku w Koszarach, a więc przy ulicy Armii Czerwonej (przed wojną i obecnie - Aleja Legionów). Mieszkaliśmy tam razem z inżynierami, lekarzami, pielęgniarkami, milicjantami, robotnikami, starostą, nauczycielami, ich rodzinami. Ówczesny klimat sąsiedzki najlepiej obrazuje stwierdzenie Stefana Kisielewskiego, mówiące, że PRL to najweselszy barak w obozie komunistycznym.
W 1975 nastąpiła nieszczęsna reforma administracyjna PRL, w której zlikwidowano powiat garwoliński w województwie warszawskim, i włączono nas do województwa siedleckiego, co równało się "przesunięciu Garwolina 60 kilometrów na wschód"; nadzór ekspercki i porządki mazowieckie zastąpiły podlaskie, wschodnie. Ach ten 1975 rok! Tadeusz Namiota przeprowadził się do Warszawy i podjął pracę w instytucjach szczebla wojewódzkiego-stołecznego, zachowując w pamięci Garwolin jako miasto swych najlepszych lat.
W trzydzieści lat po upadku komunizmu, w świecie którym relatywizuje się pierwotniejsze wartości (rodzina, świętość życia ludzi starych, odpowiednie karanie za morderstwa) od tych zwalczanych przez komunizm (własność prywatna) a dookoła szaleją wielkie afery z udziałem polityków, wspomnienia ludzi dawnej władzy, którzy w siermiężnym komunizmie działając w obrębie narzuconych reguł głęboko przeżywali pracę nad uprzemysłowieniem kraju jako misję a dorobili się rodzinnego mieszkania w bloku na Ursynowie, auta i "dwóch płaszczy", stają się w świadomości zbiorowej wspomnieniami cieplejszymi.
Uroczyste pożegnanie Tadeusza Namioty odbędzie się w mieście rodzinnym Jego Żony, pani Marii, w pobliskim Łaskarzewie. Msza święta pogrzebowa rozpocznie się w poniedziałek 25 lutego, o 14.00 w kościele pod wezwaniem Podniesienia Krzyża.
Andrzej Dobrowolski